Perdemos todos. Lourdes Taboada

Hoxe é un día triste, para moitos compañeiros do mundo do ensino; para moitos, moitos nenos que quedaron sen a súa mestra; sobre todo para os seus achegados máis próximos, a quen lles mando unha aperta; e tamén para min, que quedei sen unha amiga.

Haberá catorce anos, por estas datas, pedíalle ao meu titor de prácticas da Escola de Formación do Profesorado de EXB da USC, o amigo Lois, que me asignase unha escola na que puidese aprender "moito e de verdade". Non me importaba se me tiña que desprazar moito, se tiña que traballar o dobre,... o que fose con tal de "aprender de verdade" naquelas prácticas de mestre.

E tiven a gran sorte de que me asignaron a escola de Luou, no concello de Teo. Ali atopeime cunha escola diferente, que formaba parte dun CRA (Colexio Rural Agrupado) como outros moitos dos que nos atopamos por Galiza, e polos que tanto loitou.

Aquela escola era diferente, grazas á súa maestra, que tamén era diferente. A súa sinxeleza, clase, dominio da teoría e mestría na práctica, permitíalle manter ilusionados a nenos e pais daquela aldea no seu medrar como persoas; buscando sempre a novidade metodolóxica que mellor se axustase a cada situación. Todo o que facía estaba plenamente razoado e xustificado no papel (incluso as marabillosas improvisacións para aproveitar os acontecementos que xordían no día a día); e o que é máis difícil, encadraba perfectamente as súas propostas (facíao encadrar sen facer ruido) nas formas de facer daquel CRA.

Eu aprendín con ela en tres meses o que non aprendera nun par de anos de escola universitaria. Pero sobre todo aprendín (facendo) que unha boa práctica, susténtase sempre en boas teorías; e que no trato cos nenos, cos compañeiros e cos pais, temos que recurrir sempre ao noso lado máis humano e persoal.

Máis tarde, tiven a sorte de poder traballar con ela nun proxecto editorial, no que aprendín sobre todo a ter en conta o rigor científico, pedagóxico, e o pouso cultural que nos rodea, para deseñar boas propostas didácticas.

Aprendín con ela; abreume as portas da súa casa; acompañoume en momentos bos e malos; aínda que non nos viamos habitualmente sabiamos sempre un do outro; e agora sinto enormemente a perda desta exelentísima profesional e mellor persona, Lourdes Taboada .

4 comentarios

[Isabella - 08 de enero de 2008 - 01:13]

Uyy, parece que Rossana es prima de mi madre..tal vez no deba ubicarla por este medio...pero cariños, soy hija de alessandra...

[Carlos - 15 de marzo de 2007 - 14:42]

Rossana, que lembranza tan bonita a de Lourdes repartindo bicos: era asi :)

[Rossana Macalusso - 12 de marzo de 2007 - 07:25]

Con mucha pena me enteré hoy a través del web, del fallecimiento, hace un año ya, de una maestra muy querida por quienes fuimos sus alumnas chilenas en una pasantía que realizamos el año 2002 en la Universidad de Santiago de Compostela. Ella, muy humana, nos acogió, enseñó y por sobre todo nos infundió mucho ánimo cuando decaíamos por la lejanía en que nos encontrábamos en esos momentos, a miles de kilómetros de nuestros seres queridos. Nunca olvidé que siempre nos reclamaba porque saludábamos sólo con un beso en la mejilla y nos decía "por Dios que sois mesquinas las chilenas", ella fué quien nos enseñó que se debían dar siempre 2 besos,1 en cada mejilla, cada vez que nos encontráramos y así fué que un día domingo yo andaba paseando con una amiga cerca de la catedral, ambas muy apenadas y nostálgicas porque hacía semanas que no estábamos con nuestros esposos e hijos y ella, Lourdes, muy atenta, nos vió, se acercó y con su habitual buen humor y simpatía,nos recordó cómo debíamos saludar, conversamos un rato y nos alegró nuevamente.
Lo que con ella aprendí, "Didáctica de la lecto escritura en el jardín de infantes", lo aplico hasta el día de hoy en mis clases a pequeños alumnos de mi colegio, en Chile.
Querida profesora, Lourdes, siempre te recordaré

[lourdes - 15 de enero de 2006 - 22:34]

Lo siento mucho Carlos. Un abrazo, y mucho ánimo