Outro servizo de weblogs
Vía ciberlingua, entérome de que Universia, acaba de poñer a disposición dos seus usuarios, un servizo (en probas) para montar bitácoras.
Blogheadas
Un servidor no camiño
Durante varios días, sekeirox estivo parado, xa que un servidor enguedellouse polo camiño.
O canto do grilo
Non sei como será noutros contornos do mundo, pero no meu contorno, unha das sensacións que me fan ter eses momentos "ledicia", é a producida ó estar nalgún sitio do rural galego, ó anoitecer ou pola noite pechada, no verán (con ou sen licor café de por medio), e escoitar: o canto do grilo, ou mellor dito dos grilos,... a ducias, a centos, a miles,... Pois ben, supoño que o grilo "A", cando axita os seus élitros, fai chegar a súa mensaxe a unha gran cantidade de grilos veciños, sendo o máis alonxado o grilo "B". O grilo "C", é o máis afastado de "B", e non percibe o sinal de "A" directamente, pero sí lle chega a través da resposta que "B" lle ofrece a "A", ou a través do canto dos outros moitos grilos que están á "escoita".Pois ben esta imaxe, dos grilos, aseméllase moito ó que acontece na arañeira (web), só que me atrae máis a idea da grileira que a da arañeira. Cando un grilo empeza a "cantar", prodúcese unha reacción incontrolada de resposta de milleiros de grilos veciños. Esto é o que pasou cando o grilo que escribe, provocou co seu canto ó seu veciño dorfun. Neste caso a petición era unha chamada para que alguén escribise algo sobre a sindicación. A resposta é este documento que está aberto a ser mellorado por outros grilos interesados.
cabrafanada e outros máis
Lin o artigo publicado recentemente en A Nosa Terra sobre os blogs "Blogueiros, os novos escritores de diarios", e tiven o pracer de descubrir algunhas ligazóns de interese que á súa vez ligan con outros sitios, algúns interesantes e outros menos.
Aqui van as ligazóns:
O blog de Fran Alonso Cabrafanada
O blog de Manuel Gago
O blog de María Yañez todonada
Aqui van as ligazóns:
O blog de Fran Alonso Cabrafanada
O blog de Manuel Gago
O blog de María Yañez todonada
¿Cara onde van os weblogs?
Manuel Anchón en alzado.org , publicou recente mente un nteresante artigo sobre o presente e o futuro dos weblogs en España: ¿Hacia dónde van los weblogs? . Interesante, sobre todo pola cantidade de comentarios suscitados a partir da súa publicación.
Blogueamos Todos
blog, blog,...
Salvemos ó animal
Esta historia, foi escrita cando aínda non se sabía que pasaría o que pasou. É unha histria que pasou polo meu maxín hai xa tres anos bos. Aí vos vai
¡Salvemo-lo animal!
É verdade que o tempo pon a cadaquén no seu sitio... Este pensamento asáltame case que tódolos días cando ergo a mirada dos meus libros, para botar unha ollada pola fiestra deste edificio cheo de cultura encriptada.
O que outrhora ía sempre cunha camisa nova mirando cara ó sol, e que saíra da bisbarra ferrolana para instaurar un sistema terrorífico e espallar a inxusticia pola hispania de mediados do século que estamos a rematar; segue ahi, a pesar dos pesares; continúa erguido no seu cabalo no mesmo sitio de sempre, na mesma postura; ainda que algo está a cambiar... pouco a pouco a ferruxe estalle a chegar ós c...ostados.
O seu busto, infinitamente venerado por algúns e odiado por outros, é agora o lugar preferido polas almas de tantísimos españois reencarnados en gueivotas, que veñen ex profeso, para depositar ali, día tras día, os seus excrementos.
¿E que dicir da montura? Ó pobre equino non lle queda outro remedio que aguantar e aguantar o peso de tan insigne opresor, ainda que non queira.
A cola do animal fica ergueita, tal como se quixese colaborar na tarefa das gueivotas, e manchar, ainda máis, ese chan polo que está a pasar sen pasar; ese camiño que os leva a algures onde nunca acaban de chegar.
¿E pregúntome..., non será tempo de librar de tanto sufrimento ó animal? ¿Non será momento de axudar a ese cabalo a atravesar dunha vez por todas a Plaza de España?
¡Salvemo-lo animal!
É verdade que o tempo pon a cadaquén no seu sitio... Este pensamento asáltame case que tódolos días cando ergo a mirada dos meus libros, para botar unha ollada pola fiestra deste edificio cheo de cultura encriptada.
O que outrhora ía sempre cunha camisa nova mirando cara ó sol, e que saíra da bisbarra ferrolana para instaurar un sistema terrorífico e espallar a inxusticia pola hispania de mediados do século que estamos a rematar; segue ahi, a pesar dos pesares; continúa erguido no seu cabalo no mesmo sitio de sempre, na mesma postura; ainda que algo está a cambiar... pouco a pouco a ferruxe estalle a chegar ós c...ostados.
O seu busto, infinitamente venerado por algúns e odiado por outros, é agora o lugar preferido polas almas de tantísimos españois reencarnados en gueivotas, que veñen ex profeso, para depositar ali, día tras día, os seus excrementos.
¿E que dicir da montura? Ó pobre equino non lle queda outro remedio que aguantar e aguantar o peso de tan insigne opresor, ainda que non queira.
A cola do animal fica ergueita, tal como se quixese colaborar na tarefa das gueivotas, e manchar, ainda máis, ese chan polo que está a pasar sen pasar; ese camiño que os leva a algures onde nunca acaban de chegar.
¿E pregúntome..., non será tempo de librar de tanto sufrimento ó animal? ¿Non será momento de axudar a ese cabalo a atravesar dunha vez por todas a Plaza de España?