Contorno

O bardo

Da alma no fondo

eu levo unhas cordas,

que a cada momento

soando están soas:

se estou vixiando

ocúpanme as horas;

se en plácido sono

os membros repousan,

axítanse insomnes,

xa doces, xa roucas.



En vano, febrento,

nas luitas recónditas,

o ánimo ousado

en vano se esforza

por domar o tumulto sublime,

as férvidas notas,

soberbias, agrestes,

salvaxes, grandiosas,

que ¡ai¡ no profundo

dos bardos repousan,

¡cal repousan as chispas que dormen

nas altas curotas!



EDUARDO PONDAL, "Queixumos dos pinos" (1886)

EDICIONS XERAIS. Eduardo Pondal, Poesía. Biblioteca das letras galegas.

Segundo a BVG Eduardo María González-Pondal Abente, naceu en 1835 na Ponteceso, comarca de Bergantiños. En 1848 instalouse en Santiago para cursar o Bacharelato en Filosofía e, a seguir, a carreira de Medicina.

En 1860, publica "A campana de Anllóns", o seu primeiro poema en galego. No ano 1877 saíu do prelo Rumores de los pinos, un conxunto de vinte e un poemas en galego e español que servirá de base a "Queixumes dos pinos" (1886). "Os pinos", xurdido das sucesivas reelaboracións de Rumores de los pinos, conformará o himno galego, con música de Pascual Veiga.
Pondal, poeta oficial do movemento rexionalista, encamiñará a súa obra á recuperación da lingua e da cultura galegas e á decidida defensa da liberdade do noso pobo. En 1858, publica "Os Eoas", un extenso poema épico baseado na descuberta do continente americano.

Mexan por nós e hai que dicir que chove...

A vixencia desta coñecida frase de Castelao, é unha lousa para moitos galegos...

Político, pintor e escritor galego nacido en Rianxo. Pasou a súa infancia en Arxentina, onde viviu a emigración en primeira persoa. Licenciado en Medicina, cursou o doutoramento en Madrid onde comenzou a destacar como caricaturista e pintor, sendo a súa bandeira o humor, a sátira e a crítica. Entre outras participacións culturais, pertenceu ao grupo cultural Irmandades da Fala e foi director artístico da publicación Nós. Destacan as súas obras: Un Ollo de Vidro (1922), Cousas (1926), As Cruces de Pedra na Bretaña (1929), Retrincos (1934) e Os Dous de Sempre (1934). Os álbumes Galicia Mártir (1937) e Atila en Galicia (1937). A obra teatral Os vellos non deben de namorarse (1941). En 1944 publicou Sempre en Galiza, obra cumio do pensamento galeguista e en 1948, Alba de Groria. En 1950 publicou o seu último libro, As Cruces de Pedra na Galiza.

¡Pra A Habana!

Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
e a manta da cama.
Vendéronlle o carro
e as leiras que tiña,
deixárono soio
coa roupa vestida.
- María, eu son mozo,
pedir non me é dado,
eu vou polo mundo
pra ver de gañalo.
Galicia está pobre
e á Habana me vou...
¡adiós, adiós prendas
do meu corazón!

(de As viudas dos vivos e as viudas dos mortos -Follas Novas-)
Rosalía de Castro (1837 - 1885), principalmente nos seu Libro Follas Novas, expresa os sentimentos persoais e os seus plantexamentos diante da vida, sen deixar de lado a temática reivindicativa e social propia da súa outra obra máis representativa: Cantares Gallegos.

O Maio

Ahí ven o maio
de flores cuberto...
Puxéronse á porta
cantándome os nenos;
e os puchos furados
pra min extendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos,
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sonvo-lo pobre
do pobo galego:
pra min non hai maio.
¡pra min sempre é inverno!

Cando eu me atopare
de donos liberto
e o pan non mo quiten
trabucos e préstamos,
e como os do abade
florezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.

¿Queredes castañas
dos meus castiñeiros...?
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos,
un maio sin segas
usuras nin preitos,
sin quintas nin portas,
nin foros nin cregos.

(Manuel Curros Enríquez: Aires da miña terra 1880)
Curros naceu en Celanova (Ourense) o 15 de setembro de 1851. Loitou toda a súa vida a través da súa obra, polas súas ideas. Nesta obra, Curros fai unha defensa da lingua galega fronte á opresión á que estaba sometida.
Foron moitos as persoas que loitaron por Galicia e pola lingua galega. A través destas páxinas, tentarei ir lembrando a algunhas destas persoas.

MÁGOA

PAZ

O mar fala

O mar fala, só é necesario escoitalo. Ás veces non o escoitamos ben, e vólvese contra nós. Ós pequenos, pásalles o mesmo que ó mar. Pero ós nenos hai quen os obriga a calar...; co mar non poden.

Xa pasou un ano e ainda está ahi...

O Prestige, e as súas consecuencias seguen ahi, en silencio...

A asiática chegou á miña casa

Ninguén a convidou a pasar as últimas dúas semanas na miña casa, máis o pasado xoves 13, instalouse no cuarto do lado. O caso é que debémola tratar tan ben, que non quixo marchar.
O asunto é que me debeu pillar ben, xa que dende o luns estou coa asiática na cama.
O luns empeceime a sentir mal, o martes pior, o mércores para o arrasstre, o xoves, .... mellor esquecer o xoves; e hoxe, por fin empezo a recuperarme.
O malo do caso é que se nega a deixar a miña casa, e segue a traballar noutros corpos para cumprir ca súa misión: sobrevivir.
A verdade é que a vida dos virus é fastidiada, e a dos virus da ghripe, non é unha excepción; son unha perdición para o corpo que ocupan, podéndolles causar a morte, pero ó mesmo tempo eses mesmos corpos son a súa salvación.
Son seres incompletos que precisan dos demais para se reproducir, xa podían ser máis agradecidos cos seus caseiros,...
Pero en fin, o pior xa está a pasar, para a próxima vez haberá que acudir ó centro de saúde a se vacinar, porque sabedes que por unha vez acertaron coa cepa que nos está a amolar. ¡¡Benaventurados os vacinados este ano!!!